Διαγωνισμοί, τίτλοι, έπαινοι όπου όλοι προσπάθησαν όπου ένας βγαίνει νικητής και όλοι οι υπόλοιποι χαμένοι. Αλήθεια σε ποιά μονάδα μέτρησης καταμετρείται η προσπάθεια? υπάρχει μέτρο μεζούρα η βαρύτητα που να συγκρίνει τα μεγέθη?

Η ανακοίνωση του αποτελέσματος γνωστή σε όλους δεν απέφερε το προσδοκώμενο για την πόλη μας αποτέλεσμα. Ήταν οι αντίπαλοι μας καλύτεροι? Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, ειλικρινά και αφελέστατα δε γνωρίζω. Το γιατί. Δε μπήκα στον κόπο? Βολικό να πω not my part? Ίσως υπερίσχυσε το προαναφερθέν μέτρο σύγκρισης των προσπαθειών των ομάδων που δεν μπορεί να συγκριθεί, σε συνδυασμό με την αγάπη μου για αυτή τη πόλη, συγκρίνοντας τη με τις περισσότερες της χώρας μας που έχω επισκεφθεί.

Τι μπορώ να πώ με σαφήνεια, αρχικά ως μέλος της ομάδας αλλά και ως καλαματιανός πολίτης. Ως φωτογράφος είχα την δυνατότητα να βρίσκομαι παντού σε κάθε βήμα, σε κάθε χώρο, σε κάθε απόφαση, σε κάθε μετατροπή, σε κάθε γωνιά είτε με κρύο είτε με βροχή να φέρω και να φέρουμε τις προκλήσεις εις πέρας. Μελετώντας την ομάδα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τον υπερβάλλοντα ζήλο τους, τη δημιουργικότητα την άνεση, την ικανότητα και το πάθος τους.

Παιδιά ήμουν εκεί, every step of the way. Με βάση τα παραπάνω συστατικά δημιουργήθηκε ένα συμπαγές κλίμα με ασπίδα την αγάπη μας για τη πόλη και την υπερηφάνεια η οποία θωράκισε μέσα μας τη στόφα του νικητή.

Η απρόσμενη εξέλιξη ήταν το πιο συγκλονιστικό στοιχείο που ανέτρεψε αυτή την εικόνα, αυτό το συναίσθημα μέσα μας για λίγο.

Εξηγώ.

Ναι στενοχωρήθηκα, ναι τσαντίστηκα σαν 15χρονος κακομαθημένος έφηβος, ναι δε το περίμενα, ναι ξενέρωσα, πικράθηκα και για αρκετή ώρα δε μιλιόμουν, μέχρι που καθάρισε το μυαλό μου όπως ο αφρός της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

Γνώρισα, έμαθα, ζυμώθηκα. Εν τέλη αισθάνομαι νικητής. Η κληρονομιά έμεινε. The infrastructure. Η διαχείριση της απρόσμενης εξέλιξης (απαγορεύεται η λέξη Η) αποτελεί κομμάτι της εξέλιξης της ζωής μας. Φανταστείτε το ως ένα κομμάτι του πάζλ που έπεσε ουρανοκατέβατο και συμπλήρωσε μια άλλη εικόνα από αυτή που περιμέναμε. Δε χρειάζεται να μας αρέσει. Είναι ότι είναι, είναι η εξέλιξη. Το να νικήσουμε ήταν εφικτό και να το φτάναμε στο τέρμα με αυτή την ομάδα ευκολάκι επίσης. Η μεγαλύτερή πρόκληση δεν κρύβεται στη νίκη πάντως. Οπότε όλο αυτό αποτελεί εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι συνυφασμένη με τη νίκη. Άρα, θα ξανά συμμετείχες? Για τη πόλη σου?

Μα φυσικά, όπως και τη πρώτη φορά όταν επιλέχθηκα και κλήθηκα. Το πάθος μου για τη Καλαμάτα είναι γνωστό, παρά τη καταγωγή μου, όσοι με γνωρίζετε και με χαιρετάτε στο δρόμο, στις πλατείες και στις εκκλησίες που φωτογραφίζω, όσοι έχετε φωτογραφίες μου στα social media, όσοι έχετε επισκεφθεί το mykalamata.gr, πως να απορρίψω μια πρόταση που δίνει τη δυνατότητα στη πόλη μου να διακριθεί? Αφού ούτως η άλλως διακρίνεται για αυτό πού είναι. Ήταν τιμή μου που έβαλα ένα λιθαράκι. Δεν αισθάνομαι χαμένος, όχι με αυτή την ομάδα είτε σε ατομικό επίπεδο από τους συνεργάτες, διοργανωτές μέχρι τον τελευταίο χαμογελαστό και υπερήφανο εθελοντή που προσπερνούσα φωτογραφίζοντας τον.

Η στόφα του νικητή είναι πολύ μεγάλη και δεν τη ραγίζει κανένα αποτέλεσμα, δε την υποβαθμίζει κανένας θεσμός ή τίτλος.

Ταξιδεύοντας από τη θέση 32 στο δρόμο της επιστροφής.

Ευχαριστώ, από καρδιάς, 
Ο δικός σας Στέλιος Κρητικάκης 

P.s Εκτορ my boy, if you ever need a photographer, i'll be there 

Τα hashtags δεν είναι σε τυχαία σειρά. #winners #passion #k21_the_beggining #TEAM #plan_c? 

Ένα μικρό ταξίδι...